De bananen

Uit het groene paradijs van het maagdelijk oerwoud, ontrukt aan de stralende zon die hen moest doen rijpen, heen en weer geslingerd op of onstuimige baren, kwamen zij naar onze grijze hemel...

Na de bange uren in de duistere scheepsruimen, wilden zij opnieuw zich koesteren in het zonnelicht, gedragen door stoere mensenhanden...

Maar deze stortten hen weer in het nachtelijk duister langs de band zonder einde van een neerstrijkende brug, die hen overbracht van de zee naar de grauwe aarde, voor hun laatste reis langs onze wegen.

Rillend voelen zij zich thans meegesleept naar de nieuwe duisternis van de kille wagens, want, op het bitter einde van hun lotsbestemming zullen enkel de uitverkorenen de echte zon terugzien in reine kinderogen.