De trein

In het Rijk der Muzen

’k Was klein en ’k droomde van een trein...

Een trein die vol van romantiek en groot

naar vreemde landen reed, ’k genoot

van ’t kleine speelding

dat immer rond reed, immer rond,

in m’n kleine land, plavuizen van den keukengrond.

’k Was klein en ’k speelde met een trein...

’t Dromen is uit en gedaan is het spel,

maar nog staat de trein, afgetekend en fel,

in m’n leven.

Een andere trein,

ontbloot van romantiek en akelig groot,

een trein die kwetst, die doodt

de kameraad die werken moet om ’t brood.

Een trein die lijden doet, in wintertijd vol

ijs en kou en rijden moet, rijden immer rond

in ’t kleine land, m’n vadergrond.

Toch is er iets dat ons nog bindt : de trein

hij geeft me steeds voor vrouw en kind

het loon, dat ’t leven eist,

tot straks voor ons, de laatste trein afreist.