’s Nachts, wanneer onze kinderen dromen

Symbool van wat ons bindt:

een kepi met rode band, achteloos neergeworpen tussen jou en mij:

jij rangeerder,

met je eeltige handen en met je door olie besmeurde duffelcoat;

en ik,

acht lange uren je makker op het werk.

 

Wanneer we samen eten vrees ik dat,

boven alles wat we gemeen hebben,

je toch zou letten op die uiterlijke verschillen die

je doen voelen dat na onze gezamenlijke arbeidstaak,

onze wegen onherroepelijk scheiden.

 

Toch moet je bedenken dat in de verte

onze gedachten samenvloeien:

de vrouw die de hete koffie in je geblutste drinkbus goot

had dezelfde kunnen zijn als die

mijn termosfles heeft gevuld.

 

Jij kon mijn vergrijsde vader zijn

en ik je onstuimige zoon.

Weet dan dat, hoe moeilijk het ook is

ouderdom en jeugd te verzoenen,

wij samen zwoegen aan een

gemeenschappelijk doel.

 

Wanneer straks de laatste wagens hun weg zoeken

over schemerdonkre sporen

en wij beiden,

even moe, even koud en even slaapdronken,

elkanders handen drukken,

dan zijn we één in ons beider hartstochtelijk verlangen:

hen terug te zien, die ons zo dierbaar zijn.