De uitreiking van de veiligheidsvlaggen aan de laureaten van de wedstrijd 1959

Zo sprak een vrouw van een spoortwan

In de loop van de plechtigheden die de uitreiking van de veiligheidsvlaggen opluisterden in de verdienstelijke werkzetels, werden talrijke redevoeringen gehouden en zelfs gelegenheidsgedichten, vol humor en ontroering, voorgedragen. Doch de oorspronkelijkste toon lag zeker in hetgeen een vrouw van een spoorman, heel eenvoudig, verklaarde:

Mijnheer de Burgemeester,

Mijne Heren,

Ik ben de vrouw van een spoorman.

Ik ken echter maar heel weinig van de spoorweg, want mijn man heeft niet de gewoonte veel over zijn beroep te praten, en ik begrijp hem.

Ik deel nochtans, en zeer vaak in stilte, in de kleine zorgen die hij van zijn werk mee naar huis brengt wanneer zijn prestatie zwaarder was dan gewoonlijk of wanneer zijn dienst moeilijker was.

Soms neemt hij me evenwel in vertrouwen en zo heb ik vernomen hoe de Maatschappij zich inspant om haar personeel tegen de arbeidsongevallen te beschermen.

Door het regelmatig lezen van de dagbladen, heb ik me ervan kunnen rekenschap geven hoe menigvuldig het aantal is van de ongevallen die de arbeiders overkomen.

Die dag heb ik nog veel meer begrepen en ingezien dat het werk van de spoormannen niet zo gemakkelijk is. Om die redenen weet ik de heer Stationschef dank omdat hij mij de mogelijkheid verschafte om, in naam van de vrouwen der spoormannen, een gans natuurlijke wens te vervullen, namelijk de spoorweg onze dank en die van onze kinderen te betuigen.

De spoormannen tonen hoe groot hun solidariteit is, minder door datgene wat zij NA het ongeval voor hun broeders doen, dan door hun krachtinspanningen en hun oplettendheid VOOR het ongeval toeslaat.

Hun solidariteitszin is niet tevreden met liefdadigheid, maar gebiedt een dagelijkse plicht van broederliefde. Zij geven meer blijken van solidariteit door allen samen het ongeval te voorkomen, dan door zich achteraf te verenigen om de gevolgen van de ramp te milderen.