Sovietskaya Zeleznaya Doroga. Reeksen TE3 en TE7

De TE3 is een diesel-elektrische locomotief die doorgaans in treinschakeling rijdt met slechts één bestuurder. De twee eenheden worden ieder aangedreven door een 10 cilinder-twee-taktdieselmotor met overstaande zuigers, afgeleid van de Amerikaanse motor van Fairbanks-Morse. Deze motor drijft een klassieke hoofdgenerator aan. Het koelaggregaat is ondergebracht in een ruim dat zich aan het einde van elke kast bevindt. De olie en het koelwater van de diesellocomotieven worden door een ventilator met veranderlijke snelheid op een constante temperatuur gehandhaafd. Bij langdurige stilstanden tijdens strenge koude verwarmen speciale inrichtingen de brandstof en houden deze inrichtingen de elektrogeenaggregaten en de apparatuur op een voldoende temperatuur. De bestuurderscabines zijn voorzien van luchtverzorging en van dubbele beglazing. De zandstrooiers zijn aangebracht in de kast, met opening op het dak.

De draaistellen, van gelast staal, hebben een asafstand van 4,200 m en zijn voorzien van draagpotten. De ophanging van het draaistelframe bestaat uit bladveren die aan het draaistelframe vastgemaakt zijn en gecombineerd met compensatiehefbomen welke met de draagpotten verbonden zijn. Er is geen wiegbalkophanging en de locomotief rust op elk draaistel door bemiddeling van beweegbare draagrollen. De twee tractiemotoren zijn met de neus opgehangen.

De TE3, die meestal ingezet wordt voor de goederendienst, trekt treinen van 3 600 tot 5 000 ton met een snelheid van 30 km/h op heuvelachtige lijnen, dank zij o.m. de centrale automatische koppeling. De reminrichting van Matrossov, met druklucht, omvat een rechtstreekse rem voor de locomotief alleen en een automatische rem voor het getrokken treinstel. Elke eenheid beschikt over een brandstofreservoir dat 5 440 liter kan inhouden. De twee eenheden zijn met elkaar verbonden door een gewone automatische SA3-koppeling en zijn voorzien van doorgangsdeuren. Elke eenheid kan afzonderlijk gebruikt worden om lichte reizigerstreinen te trekken. Er is geen stoomketel voor de verwarming van de treinen.

De TE7 is een TE3 welke aangepast werd aan de reizigersdiensten met grote snelheid door het wijzigen van de overbrengverhoudingen. Ze kan een trein van 1 000 ton trekken met een snelheid van 115 km/h op vlak terrein en met 57 km/h op hellingen van 9 ‰. Ze trekt ook stukgoederentreinen van 1 600 t met een snelheid van 100 km/h. Voor de elektrificatie van de lijn Moskou-Leningrad, legden TE7 ’en de 675 km tussen beide steden af in 6.20 u. [1], aan kop van de „Rode Pijl” (13 ligrijtuigen van 56 t of 728 t). De op deze dienst ingezette rijtuigen dragen een purperwitte livrei, in plaats van de normale olijfgroene en bleekgele kleuren. De TE7 ’en hebben deze dienst onderhouden van 1959 tot 1963.

De TE3 is de meest verspreide Russische dieseltreinlocomotief. De belangrijkheid van het park is niet gekend, maar er moeten er ettelijke honderdtallen zijn.

De TE3-001 verliet de werkplaatsen van Kharkov in 1953. Vanaf juni 1956 hebben de werkplaatsen van Kolomna een reeks geleverd, beginnend met de TE3-1001; terzelfder tijd bouwden de werkplaatsen van Vorosjilovgrad een andere reeks, beginnend met de TE3-2001. Nog steeds in 1956 leverden de werkplaatsen van Kharkov twee machines met drie kasten, aangeduid met 3TE3; de werkplaatsen van Vorosjilovgrad leverden hiervan een reeks in 1961-62. Vanaf 1963 werd de bouw van de TE3’en nog alleen te Vorosjilovgrad voortgezet. Ten gevolge van de ingebruikneming van krachtiger diesellocomotieven met één kast, werden de 3TE3-locomotieven vanaf 1965 in normale TE3’en veranderd.

De werkplaatsen van Kharkov hebben de eerste TE7 geleverd in 1956, de zes volgende in 1957 en acht andere in 1960. Een reeks TE7en werd gebouwd te Vorosjilovgrad in 1963-64, zodat er in het totaal een veertigtal exemplaren zijn.

Vanaf de TE3-098 werd een nieuwe uitvoering van de voorwanden toegepast. De verstijvingskalibers van de zijwanden zijn eigen aan de Russische locomotieven; de plaatsing ervan varieert naargelang van de verschillende reeksen van een zelfde model. De letters TE zijn een afkorting van „Teplovos Elektrichki” (dieselelektrische locomotief).

VOORNAAMSTE KENMERKEN.

• Type: CoCo - CoCo;
• spoorbreedte: 1.524 m;
• bouwers: Staatswerkplaatsen, Kharkov, Vorosjilovgrad en Kolomna [2];
• nominaal vermogen: 4000 pk (2 X 2 000) voor de TE3’en en de TE7en, 6 000 pk (3 X 2 000) voor de 3TE3’en;
• max. snelh.: 100 km/h voor de TE3’en, 140 km/h voor de TE7’en;
• gewicht in rijvaardige staat: 252 t (2 X 126);
• belasting per as: 21 t;
• middellijn wielen: 1.050 m;
• totale lengte, tussen koppelpennen: 33,938 m (2 X 16,969);
• breedte kast: 3,083 m;
• breedte buiten zonneblinden: 3.171 m;
• totale breedte (handgrepen): 3,262 m;
• hoogte dak: 4,555 m;
• totale hoogte (uitlaten en schijnwerpers): 4.825 m (op de 97 eerste TE3’en, 5.030 m aan de schijnwerpers).

Ter herinnering aan de gewezen president Vorosjilov, overleden op 2 december 1969, werd de Oekraijense stad Loegansk, waar hij zijn jeugd doorbracht, herdoopt in Vorosjilovgrad (grad = stad). Ze had deze naam reeds gedragen van 1935 tot 1961.