Gedicht - Lectuur - Schilderij

En hier komt de stationschef
– Ik sta, steeds ten dienste van iedereen! had de stationschef van Brussel-Zuid mij gezegd, toen ik hem met het oog op mijn enquête was gaan opzoeken.
Zijn vriendelijk onthaal, zijn spontane belangstelling voor mijn plannen en zijn bereidwilligheid om mij een flinke documentatie te verschaffen, hebben mij meermaals ertoe aangezet van zijn goede diensten gebruik te maken.
Door zijn bemiddeling gingen de deuren van alle diensten voor mij open: hij loodste (...)

Een dynamische dienst: de beweging
De trein uit Oostende en die uit Bergen rijden gelijktijdig Brussel-Zuid binnen: door wie wordt hun dienstregeling, hun spoor van aankomst, hun aantal rijtuigen bepaald? Door een der belangrijkste diensten, ofschoon niet bekend bij het publiek, waarvan het personeel de vertrekken en de aankomsten van de treinen bestudeert, de dienstregelingen opmaakt, ze wijzigt, rijtuigen of stellen al naargelang van de behoeften weglaat of bijvoegt.
Ik word (...)

Besproken plaatsen
Tien mensen die tegelijkertijd telefoneren, maken heel wat leven.
Ik geloof evenwel vast dat geen enkele onder hen ook maar iets hoort van wat zijn buurman vertelt; hun gehoor is geoefend in het luisteren naar de cliënteel, en met een rustige heldere stem geven ze nummers, dienstregelingen en reiswegen op.
Vandaag bevind ik mij te Brussel-Zuid, in de Centrale voor plaatsbespreking, de enige dienst die de reservering voor alle uit België vertrekkende treinen (...)

Toen wij deze wedstrijd uitschreven, was onze innige wens dat er een woordvoerder van elke administratieve betiteling zou gevonden worden om het werk en de geest van zijn collega’s te beschrijven, om te onderlijnen welke diensten zij in hun categorie bewijzen en welke gevoelens van solidariteit zij ondervinden door deel te nemen aan het eensgezinde spoormansleven. Onze wens was wel wat utopistisch, maar hij is toch gedeeltelijk in vervulling gegaan.
De inzendingen vormen een levendige en (...)

Er zijn mensen die beweren dat door het uitsterven van de stoomtractie al de poëzie uit het spoorwegleven verdwijnt. Die romantische bewonderaars van de „witte watten rookpluim” en van de hijgende, zuchtende, steunende, aamborstig: stoomlocomotiefjes, hebben het mis voor. Ook het elektrische wonderding dat zacht zoemend, vol glimmende gezondheid, de treinen stipt, doch zonder enig spektakel, ter bestemming voert, bekoort de mensen evenzeer als zijn „rookspuwende, sissende” voorganger. (...)

Daan van der Vat is de huiselijke naam van de wetenschappelijk deskundige in de Engelse letterkunde, dr. Daniël G. van der Vat, die ook als Daan Zonderland vermaard is, schrijver van koddige en spitse nonsensverzen en van populaire kinderverhalen over Jeroen en prof. Zegellak. Bij een bekend avondblad vergast hij als „onze Londense correspondent” de lezers op het relaas van belevenissen zoals men ze ook in dit boek vindt. Deze geboren (1909) Groninger is een uitgelezen gourmet, die erin (...)

Vlakbij op het perron staat een grote kist, minstens een paar kubieke meters. Mooie nieuwe plankjes, misschien wel uit dennehout van vijfentwintig jaar oude bomen. Wel een beetje vreemd, zo ’n reuzekist op een reizigersperron, eigenlijk de eerste maal dat hij zo iets opmerkt. Want de spoorwegen houden er niet van de reizigers te laten zien dat ze ook goederen vervoeren. Niet dat ze er een geheim van maken, maar doodgewoon omdat ze het de reizende mensen zo gemakkelijk mogelijk willen (...)

Vijfenvijftig minuten te vroeg... Had hij moeten weten. Maar ja, in een vlaag van geforceerd optimisme had hij zich niet om vertrekuren bekreund. Bovendien had zijn onderbewustzijn wellicht erop gerekend dat er elk uur een trein vertrekt. In het ergste geval betekende zulks negenenvijftig minuten wachten. Dat kwam hij wel te boven.
Zijn onderbewustzijn had juist gerekend. Er is elk uur een trein. Voor de rest is zijn geval het ergste, natuurlijk. Er is juist een trein vertrokken. Ze (...)

„Het verhaal DE WISSELWACHTER is volgepropt met clownesque absurditeiten. Het is de absurditeit zelf”. Zo werd het hiernavolgende verhaal, in juni 1966, aan de lezers van het maandblad AVENUE, een uitgave van de Geïllustreerde Pers N.V., gepresenteerd. Wij brengen het zonder de minste aanbeveling, ofschoon wij hopen dat onze lezers het op prijs zullen stellen. De auteur, die in Mexico geboren werd, is een autodidact die zelfs de lagere school niet heeft doorlopen. De vertaling is van de (...)

Ik zie hem nog voor me staan in ’t midden van de wachtkamer, de oude man van de locomotieven, terwijl zijn lange hand over zijn aangezicht streelde, zijn wenkbrauwen gladstreek en zijn blik afwezig door het raam dwaalde naar twee treinen die elkaar kruisten. Op zijn hoofd zat, als een paddestoel, zijn te kleine muts en uit zijn loshangende sjerp en zijn te grote overjas puilde heel de haveloosheid van zijn leeftijd. Hij hijgde als iemand die snel gemarcheerd had, een kortademigheid die hij (...)