Tijgerjacht te Bazel

Het tijdschrift van de Zwitserse douanen verhaalt de volgende eigenaardige geschiedenis.

Een Belgische dierentuin verstuurde onlangs twee jonge tijgers naar Zwitserland. De kist waarin zij opgesloten waren kwam om twee uur ’s morgens te Bazel toe, waar een verzender de dieren moest verzorgen en doorsturen naar Zurich. De kist zag er nog al wankel uit maar scheen toch te zullen standhouden.

Om half vier, toen de bediende van de morgendienst zijn taak aanvatte, was alles rustig in het station. Maar een half uur later heerste er een grote opschudding! Een doodsbange huismoeder kwam het douanekantoor binnengestormd en beweerde twee tijgers te hebben zien rondwandelen op het perron. Zij kwam, sprak en... verdween. De ambtenaars van de verschillende diensten verdwenen al even voorzichtig.

Wat moest men aanvangen? De pompiers of de politie waarschuwen? Goede raad was duur... toen plots een douanier en een spoorman het jagersbloed door hun aderen voelden stromen, en de „spoorwegjungle” introkken, niet op de rug van een olifant zoals de maharadja’s, maar gewapend... met een oude papiermand.

Een van de twee tijgers werd weldra ontdekt onder een restauratiewagen, waar enkele etensresten hem hadden aangetrokken. Het ogenblik was gekomen om het originele vangnet te beproeven. Terwijl de ene jager het dier van achteren aanporde, maakte de andere zich gereed om de papiermand over zijn kop te gooien, wat dan ook in een handomdraai gebeurde.

Daarna was het nog slechts kinderspel om het beest te vangen en het, in triomf, naar zijn hok terug te brengen. Dezelfde operatie werd met evenveel bijval ontketend tegen het tweede dier dat in een sintelkuil aan ’t stoeien was.

De twee gevangen dieren werden opnieuw in een kist gestopt en konden hun reis naar Zurich ongestoord vervolgen, maar te Bazel had men het niettemin warm gehad.