Over duin en spoor

Onze Belgische kust, een rechte strook zeestrand, die zowat zesenzestig kilometer lang is, lijkt wel een boeiende, bonte straat; als een open venster op de zee, prijkt er een kunstvol bouwwerk van huizen, luxehotels, casino’s en pensions: het is de nieuwe stad, synthese van pracht en welstand; landwaarts ligt die oude vertrouwde bodem: lage vissershuisjes, diepe droogdokken, rossige heuvels waar de natuur angstvallig haar heiligste rechten heeft willen bewaren; een agglomeratie die iets (...)