U.S.S.R.: Hoe ver staan ze?

De dichtheid van het Russische net bedraagt 5,6 km per 1.000 km² en 5,8 km per 10.000 inwoners. Voor de U.S.A. zijn de overeenstemmende cijfers 42 en 19,7; in Groot-Brittannië: 139 en 6,3. Die toestand is het gevolg van de zeer geringe dichtheid van het net in het oostelijk deel van de U.S.S.R. Ten oosten van Krasnoyarsk is er slechts één belangrijke lijn. Ten noorden van de Transsiberische spoorweg is er nagenoeg geen enkele lijn.

De aanleg van nieuwe lijnen door Siberië wordt in het vooruitzicht gesteld. Op de eerste plaats wil men in Centraal-Siberië de verschillende baanvakken, die in de loop der laatste jaren in de nieuwe gebieden van Kazakstan en West-Siberië werden aangelegd tot een enkele lijn verenigen, met oostelijke en westelijke uitlopers. In het noorden zullen de ontworpen lijnen dienen voor het vervoer van ijzererts in de streek van de Golf van Angara. In het Noordoosten van Siberië moeten de gewesten Kolyma, Choukotka, Kamsjatka, die men tot nog toe slechts over zee en per vliegtuig kon bereiken, met spoorwegen uitgerust worden om de ontginning van delfstoffen (kolen, ijzererts, non-ferro ertsen, petroleumprodukten) en van de onmetelijke wouden mogelijk te maken.

Meer naar het zuiden toe moet de aanleg van belangrijke spoorwegen langs de Obi, de Ienissëi, de Lena, de verbinding tot stand brengen met de belangrijke centra welke op die waterlopen gelegen zijn en slechts met de Transsiberische Spoorweg verbonden zijn gedurende de vijf of zes maanden van het jaar dat de scheepvaart niet door ijsgang onderbroken is. Van belang is eveneens de verlenging van de nieuwe Transsiberische Spoorweg in westelijke richting naar Centraal-Rusland toe, dwars door de Oeral en de streek van de Wolga.

In Europees Rusland moeten nieuwe spoorlijnen de verbindingen versoepelen tussen Archangelsk en Vorkoeta en, zuidwaarts, van Vorkoeta naar het centrum van de Oeral. Ten slotte wil men nog spoorlijnen aanleggen in de streek van de Kaukasus.

Op dit ogenblik is het spoorwegnet van de U.S.S.R. slechts 75 % langer dan dat van 1913, terwijl de tonnemaat der vervoerde goederen 20 maal en het aantal reizigers 5,6 maal meer bedragen. Dat resultaat is te danken aan de modernisering der spoorwegen en dit ten koste van zeer belangrijke investeringen.

De toeneming van het verkeer in de eerstkomende twintig jaren (die voor de spoorweg op 100 tot 150 % van het huidige vervoer geraamd wordt), zal veeleer opgevangen worden door het verhogen van de capaciteit der bestaande lijnen dan wel door het aanleggen van nieuwe lijnen.

De technische maatregelen die tot dat resultaat moeten leiden zijn: de elektrificatie, het aanwenden van diesel- en turbinelocomotieven en het opdrijven van de snelheid.

In 1965 zal het geëlektrificeerde net 30.000 km lang zijn en meer dan de helft van het verkeer zal over die lijnen geschieden. De andere lijnen (70.000 km) zullen met diesellocomotieven geëxploiteerd worden.