Een nieuwe lente voor het spoor

Een jonge geestesgesteldheid, ten dienste van een jarenlange traditie, dat is de essentie van de spoorweg.

A. Maurois.

Wij leven in een tijd van massale verplaatsingen. Welnu, de spoorweg is precies het vervoermiddel dat zich aan een dergelijke toestand aanpast, dat de grootste vervoercapaciteit bezit en dat vooral niet wordt beïnvloed door de wisselvallige weersgesteldheden die nog door geen enkel ander vervoermiddel overwonnen konden worden. Bovendien is het spoor bij uitstek het type van vervoermiddel dat zich het best tot een ver doorgedreven automatisering leent. Het is tevens het vervoermiddel dat het minst plaats inneemt en dat uiteindelijk en veruit de geringste investeringen opslorpt. Want wanneer men het over de andere vervoermiddelen heeft, vermijdt men hun infrastructuren ter sprake te brengen. Net alsof ze niets kostten en niet in de balans dienden te worden opgenomen.

De spoorweg is onklopbaar in de bepaalde categorie van het massavervoer over een maximale afstand van 750 tot 1.000 km.

Overigens, indien hij niet meer leefbaar was, zou dan de reeds befaamde Tokaïdolijn, die thans met 450 km verlengd wordt, tot stand zijn gekomen, of zou men beslist hebben een tunnel onder het Kanaal te graven?

Laten wij derhalve vertrouwen hebben en doorzetten. De spoorweg doet niet aanstellerig, en wellicht is het precies daarom dat hij te veel genegeerd wordt, maar anderen, die nuchter rekenen, kennen zijn doelmatigheid en zijn mogelijkheid om zijn technieken aan alle noodwendigheden aan te passen. Is het, tenslotte, niet dat waar het op aankomt?