Personeel

Een record.
“Duizend dagen zonder ongeval!” Neen, dit is geen slogan, geen utopie, maar een verheugende werkelijkheid, een schitterend record dat door de Wagenwerkplaats Antwerpen - Noord verwezenlijkt werd.
De records zijn aan de orde van de dag en dikwijls, wanneer zij worden neergehaald, spreekt men over de buitengewone voorwaarden waarin zij werden verwezenlijkt. In dit geval zou de vergelijking echter niet helemaal kloppen.
Even voorstellen.
De Wagenwerkplaats Antwerpen-Noord (...)

Het verkeer in de sporen is dikwijls moeilijk en gevaarlijk, vooral in de grote installaties met druk treinverkeer.
Moeilijk, omdat het terrein bezaaid ligt met hindernissen: ruwe ballaststenen, spoortoestellen met hun stangen en drijfdraden, elektrische verdelingsdozen, leidingen en kabelsleuven, oneffenheden, putten, enz.
Gevaarlijk, omwille van de rangeringen en het verkeer van de treinen en de locomotieven.
Om de risico’s te verminderen, werden voetpaden aangelegd op (...)

Men ziet noch hoort hem, en toch bestaat hij: een soort verborgen genie dat de rit der treinen mogelijk maakt of doet stilvallen; de seingever, onzichtbaar voor de spoorgebruiker, leeft vaak in een cabine, afgezonderd midden de hemel, zijn gedachten en zijn treinen.
In zijn vaardige handen ligt de veiligheid en de regelmatigheid van de trafiek. Moest hij aan zijn taak te kort schieten, wat ondenkbaar is, dan zouden, aan de voet van de roerloze kandelaars en de op rood staande seinpalen, (...)

Een hoofdwagenschouwer heeft het woord:
De herstelling van de wagens behoort niet uitsluitend tot het domein van de lijnwerkplaatsen. Tal van wagens doen eenvoudigweg de bijzondere sporen van sommige stations aan om er de herstellingen te ondergaan die hun in staat moeten stellen hun taak in volle veiligheid voort te zetten! Dit is rechtstreekser, sneller en minder kostbaar. Het nieuwe station van St. Ghislain kon niet anders dan in zijn bundels speciale sporen voorzien voor de (...)

Drie spoormansketen staan in het drukke grensstation broederlijk tegen elkaar aangeleund: de schouwers-, de laders- en de rangeerderskeet. En in die sober-eenvoudige keten verbroederen de mannen, de jassen en de drinkbussen, de geurende knapzakken en de keuvelende stemmen.
In de middelste keet vindt men vaak de fluwelen jas van Suske, de lader. Suske, dat klein vlot ventje met zijn flikkeroogjes, zijn radde tong en zijn keurig krullende donkere snor.
Meer dan veertig dienstjaren hebben (...)

Op een uithoek van het rangeerstation Kortrijk, wel 2 km van het reizigersstation, staat het massieve trieerseinhuis. Op de tweede en tevens bovenste verdieping van dit seinhuis maken wij kennis met Arthur Turf, de man die vanmorgen de spoorremmen bedient en de wagens, in hun wilde loop van de rangeerheuvel, temt tot makke, gehoorzame tuigen die zacht denderend naar hun bestemmingsspoor glijden.
Arthur Turf is spoorman sedert 1925 en heeft heel wat diensten doorlopen. Thans is hij (...)

Tijdens de plechtigheden die de overhandiging opluisterden van de veiligheidsvlaggen aan de werkzetels die zich tijdens de Veiligheidscampagne 1958, bijzonder onderscheiden hebben, hoorde men talrijke toespraken. Met genoegen publiceren wij deze van onze collega Claessen, rangeerder in het station Wezet, wiens woorden, met bezieling en overtuiging voorgedragen, levendig toegejuicht werden. De toespraak van een regeerder Mijnheer de Schepen, Heren Ambtenaren, Mijne Heren, Beste (...)

De “honderd percent” zaalwachter, de echte, de onvervalste vindt men nog alleen aan de uitgangen naar de belangrijke perrons. Daar doet hij dienst in zijn doorschijnende hokje, rustig als een pastoor in zijn biechtstoel, en doorboort, met een blijmoedige werktuiglijkheid, de rose kartonnetjes van hen die vertrekken. Van tijd tot tijd, als het “Uur” aanbreekt, keert hij zich plechtig, met een vierde draai van zijn romp, naar de pieperige micro en dreunt, als een ongevoelige “speaker” met de (...)