En nog een oudgediende verdwijnt

Het metalen L-rijtuig, met niet-automatische zijdeuren en zonder vouwbalg, van ongeveer 18 meter lengte, was in de jaren dertig toonaangevend voor de modernisering van het net en zijn rollend materieel. Tot dan toe werd het reizigersvervoer in binnenverkeer immers onderhouden door houten materieel, gekenmerkt door de letters P, T, X, W, enz., dat tot in de jaren ’50 in dienst bleef.

Toen in 1981 de Belgische industrie de moderne M4- rijtuigen op de markt bracht, raakte ook het metalen L-rijtuig volledig in onbruik. Dat is natuurlijk helemaal geen schande. De oudgediende kan immers terugblikken op een aantal jaren trouwe dienst. De twee eerste rijtuigen ondernamen hun proefrit in 1932, waarna ze, van 1933 tot 1935, op grote schaal werden gebouwd. De reeks omvatte aanvankelijk 312 rijtuigen van drie klassen, onderverdeeld als volgt:

• 50 gemengde rijtuigen 1e en 2e klas (A-B);
• 20 rijtuigen 2e klas (B);
• 20 rijtuigen 2e klas + bagage (B-P);
• 192 rijtuigen 3e klas (C);
• 30 rijtuigen 3e klas + bagagewagen (C-P).

Zoals alles en iedereen hebben ook zij onder de oorlog geleden.

In 1977 bleven er nog 200 over; ze werden mettertijd uit de dienst genomen.

Vóór 29 mei 1981 beheerde het station Gent-Sint-Pieters nog twee stellen van 5 rijtuigen en enkele pendelrijtuigen, d.w.z. rijtuigen die slechts op de piekuren als versterking reden. Het station Haine-Saint-Pierre beschikte over een nagenoeg gelijkaardig aantal. Deze houten rijtuigen werden niet aangepast aan de elektrische verwarming, wat, geheel of gedeeltelijk, wel het geval was voor de even oude rijtuigen van het type K en M. Die rijtuigen, welke vanaf 1935 werden gebouwd, werden in de eerstvolgende maanden op hun beurt uit de omloop genomen of gemoderniseerd.