Over berg en spoor

„Nooit had ik kunnen vermoeden dat men op onze aardbodem een zo heerlijk schouwspel kon tot stand brengen!”, riep in 1818 de Engelse schilder Arnald uit, en met die woorden zette hij de kroon op een wandeling van zes mijlen die hem, in een koets bespannen met twee paarden, van Dinant naar Namen voerde. Andere tijden, andere charmes. Een stoomtrein, een der laatste uit de spoorweggeschiedenis, nodigt ons thans uit tot het weergaloze avontuur. Een uur vol dromen en bevalligheid; een sprong (...)

De oudere inwoners van Aarlen herinneren zich wellicht de tijd toen hun stad, alsdan nog een groot landbouwdorp, de witte koeien van de boeren van Viville en Freylange de Neufchateaustraat zag opgaan. Tijdens de laatste halve eeuw werd de stad allengs in een kraaknet vakantieoord herschapen. Gebouwd in een schuin oplopend halfrond op een 450 m hoge heuvel, daar waar de stroombekkens van Maas en Rijn gescheiden worden, is Aarlen een van de gezondste streken van België.
De stad is een zeer (...)

Met het identieke gevoel van kinderlijke ijdelheid waarmee thans zoveel geschiedschrijvers van toeristische vouwbladen behept zijn, hebben enthousiaste kroniekschrijvers zich beijverd om de Romeinse oorsprong van Hoei aan te tonen. Terecht merkt René Furnemont op dat geen enkel geloofwaardig document dergelijke beweringen kracht bijzet. Dit neemt nochtans niet weg dat Hoei tot de oudste steden van het land behoort. Volgens de overlevering werd het Evangelie er reeds in de VIe eeuw (...)

U kunt haar het „Goede Land” of „Laag-Luxemburg” noemen, u kunt haar begroeten als het „Belgische Provence” of het „Kleine Provence”, maar, in ’s hemels naam, verwar ze niet met het land van Aarlen, en nog minder – O onvergeeflijke blunder! – met de Ardennen. Zij heeft haar eigen karakter, een eigen persoonlijkheid, een eigen leven. Zoals elke rechtgeaarde streek stoort ze zich niet aan politieke grenzen. Zij is, weliswaar, Belgisch, maar op de eerste plaats Lorreins. Haar vaderland is dat (...)

Nergens, wellicht, heeft de Maas zulke prachtige landschappen doen ontstaan als langs haar Belgische oevers. Of zij die nu in het devoon- dan wel in het koolhoudende kalkgesteente heeft gehouwen, daar waar Famenne en Condroz of Condroz en Haspengouw elkaar ontmoeten , overal tooit het Maaslandschap zich met licht en charme, met tere en lachende schoonheid.
Van dat kostbare natuurgeschenk is het deel tussen Givet en Dinant ongetwijfeld een van de meest bekende, de meest op prijs gestelde, (...)

Toen, in Gallië, de rust hersteld was, legden de Romeinen in onze gewesten een der doelmatigste wegennetten aan die de wereld ooit gekend heeft, een verbazende onderneming die elke verbeelding tart. In het kader van dit artikel is het zeker interessant even terug te denken aan de reusachtige Via Agrippa die Arles, aan de poorten van de Middellandse Zee, verbond met het mysterieuze Lugdunum Batavorum – waarschijnlijk het hedendaagse Leiden – aan het Noordzeestrand. Na de periode van de (...)

Toen, stilaan overschaduwd door Parijs, de ster van Luik verbleekte, ontpopte zich een andere stad van het prinsbisdom als een roemrijk oord. In dit stroomgebied van de Maas, waar geen ziertje kopererts te bespeuren viel, was een kleine stad, wier geografische ligging niet de minste industriële toekomst liet voorspellen, begonnen met de bewerking van koper en zink. Zo ontstond de „dinanderie” of koperslagerij, die de naam van Dinant overal in de wereld zou ronddragen.
Tevergeefs (...)

In het zuidoosten van het land van Verviers, in een trapezium waarvan de noordelijke basis van Jalhay naar Rötgen loopt en de zuidelijke van Kalterherberg, nabij Montenaken, naar Stoumont aan de Amblève, ligt een onmetelijke hoogvlakte. Enkele jaren geleden was deze streek nog een uitgestrekt en gevaarlijk braakland, bezaaid met moerassen, veenlanden en modderkuilen. Thans is een groot deel ervan met naaldbomen beplant; maar daar waar er nog geen lorken en dennen groeien, heeft de heide (...)

De trein Brussel-leper heeft zopas de grensstad Komen verlaten. Op deze melkwitte septembermorgen doezelt de oude stede van de heilige Chrysolius zachtjes weg in de nevelslierten van de Leie. Plots klaart het landschap op en begint het te leven. Op de eentonigheid van de vlakte volgen nu licht rijzende en dalende landerijen. Hier en daar doorsnijden schuchtere heuveltjes de vette weilanden die door kleine bosjes lorken, essen en populieren worden omringd, terwijl, in de verte, de torens (...)

De Vesder weerspiegelt geenszins die onstuimigheid, die wilde ongerepte schoonheid welke de Ourthe en de Amblève kenmerken. Ontsprongen aan de bronnen van de Hoge Venen, in het hart van het Hertogen-woud, baande zij zich destijds een weg dwars door de laatste uitlopers van het Ardense bergland waarvan zij thans, tussen Pepinster en Eupen, tegenover de heuvelkammen en bosjes van het land van Herve, de noordelijke grenslijn vormt.
Haar naam is een afleiding van visara – waterloop –, een (...)